Πρώτη Απρίλη, δεν είναι ψέμα…
Τέλειωσε ο Μάρτης. Κι οι Μάρτηδες, αυτά τα κοκκινόλευκα κλωστένια βραχιόλια βγήκαν από τα χέρια μας και πήραν το δρόμο τους. Οι καρποί μας υψώθηκαν. «Και το δικό μου κύριε/κυρία». Το ψαλίδι έκανε τη δουλειά του. Ύστερα τα δέσαμε στο δέντρο. «Γιατί, κύριε/κυρία τα δένουμε στο δέντρο;» ρώτησαν 2-3 φωνές σχεδόν ταυτόχρονα. «Γιατί θα έρθουν τα χελιδόνια να τα πάρουν και να χτίσουν τις φωλιές τους». Τα χέρια που πρόσφεραν τους Μάρτηδες τους τριπλασιάστηκαν μεμιάς μετά την αρχική διστακτικότητα να τους αποχωριστούν. Τα παιδιά συμπόνεσαν τα χελιδόνια. Κι ας μην έρθει κανένα χελιδόνι να τους πάρει. Κι ας υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν δει ποτέ χελιδόνι στ” αλήθεια. Θα “ρθουν όμως. Θα “ρθουν. Δεν είναι ψέμα…