Η Κυρία Μίνα και το χαρτο-ύφασμα που έφερε την Άνοιξη
Το εκπληκτικό παραμύθι του Χρήστου Μπουλώτη που ζωγράφισε η εικαστικός Φωτεινή Στεφανίδη ήταν η αφορμή. Όπως πάντα τα παραμύθια είναι οι καλύτερες αφορμές για να κάνεις πράγματα με τα παιδιά. «Η Κυρία Μίνα και η Άνοιξη». Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα σας…
Κάποτε, σε έναν πολύ όμορφο τόπο η Άνοιξη δεν ερχόταν. Από το χειμώνα, μέσα σε μια μέρα, ερχόταν κατευθείαν το καλοκαίρι. Έτσι όμως, τα χιόνια έλιωναν απότομα, οι τόποι των ανθρώπων πλημμύριζαν και οι σοδειές τους καταστρέφονταν. Οι μυρωδιές και τα χρώματα άγνωστες, τα χελιδόνια γνώριμα μόνο σε παλιά βιβλία.
Και γιατί δεν ερχόταν; Γιατί η νεράιδα της Άνοιξης ήταν θλιμμένη για το χαμό του αγαπημένου της, του πρώτου χελιδονιού της Άνοιξης, που κάποιος τραυμάτισε θανάσιμα με σφεντόνα. Έτσι, φορώντας τα χρώματα του αγαπημένου της χελιδονιού, είχε αποσυρθεί σε έναν βράχο, λίγο έξω από τον όμορφο αυτό τόπο, κι έμενε εκεί αμίλητη κι αμέτοχη. Στον ίδιο τόπο, κάποτε, ήρθε μια πολύ δροσερή, χαρούμενη και ευαίσθητη γυναίκα, η κυρία Μίνα, που αγαπήθηκε από τους κατοίκους και έφερε κυριολεκτικά με τις πράξεις της τα πάνω κάτω. ?Έρχεται η κυρία Μίνα! Έρχεται!» Κι ο αντίλαλος της φωνής του μπερδεύτηκε με τις χαρούμενες φωνές όλων των κατοίκων: «Έρχεται, έρχεται? η κυρία Μίνα, η κυρία Μίνα, Μίνα, Μίνα!» Αυτή τη φορά, εκτός απ? την κόκκινη βαλίτσα της, κουβαλούσε η ευαίσθητη κυρία Μίνα και μια μενεξεδιά βαλίτσα, γεμάτη βελόνες και πολύχρωμες κλωστές κι ένα ύφασμα μεταξωτό. Κι ήταν λεπτό κι αραχνοΰφαντο το ύφασμα, τόσο αραχνοΰφαντο που χωρούσε ακόμη και στη χούφτα ενός μωρού.Και σε αυτό το ύφασμα, όλα τα παιδιά ζωγράφισαν πουλιά, λουλούδια, δέντρα… Ζωγράφισαν την άνοιξη. Και όταν ζωγράφισε και το τελευταίο παιδί, το άπλωσαν παντού σκεπάζοντας το χιόνι. Κι η άνοιξη δε δίστασε. Ήρθε.
Κάπως έτσι κι εμείς φωνάξαμε και στα δύο τμήματα την Άνοιξη κοντά μας. Ένα κομμάτι χαρτί, λίγο μεγαλύτερο από Α3 για κάθε παιδί. Το έβαψαν στο χρώμα που επιθυμούσε το καθένα. Στέγνωσε στον ήλιο που κρυβόταν πίσω από τα σύννεφα. Την επόμενη μέρα, κάθε παιδί ζωγράφισε το χαρτί του με ο,τι ήταν για εκείνο ή Άνοιξη: λουλούδια, δέντρα, φυτά, χορτάρι, πουλιά, μέλισσες, πασχαλίτσες, ουράνια τόξα, ο,τι μπορείς να φανταστείς. Όλα τα σχέδια στέγνωσαν πάλι αργά στον λίγο ήλιο που κρυβόταν πίσω από τα πολλά σύννεφα.
Μα την επόμενη μέρα ήρθε η ώρα της συναρμολόγησης. Κι ενώ ο καιρός το σκεφτόταν, όσο συναρμολογούσαμε το μεγάλο μας ανοιξιάτικο χαρτο-ύφασμα, τόσο ο ήλιος γινόταν πιο δυνατός. Συνωμότησε μαζί μας. Όταν ήταν πια έτοιμο, το βγάλαμε στην αυλή, το κολλήσαμε στο κέντρο, μέσα στον κύκλο μας και παίξαμε τόσο πολύ που υπόλοιπα 230 τετραγωνικά της αυλής δεν τα βλέπαμε, «αιχμαλωτισμένοι» στις δικές μας δημιουργίες που απλώνονταν σε 10-15 τετραγωνικά.
-Σταθήκαμε πάνω στο δικό μας σχέδιο.
-Περπατήσαμε γύρω τους και μέχρι το 5 της κυρίας Ειρήνης έπρεπε να επιστρέψουμε.
-Σταθήκαμε πάνω στα σχέδιά μας με τα πόδια, με τα γόνατα, με τον πισινό μας, με τους αγκώνες, με την πλάτη, με το κεφάλι.
-Χοροπηδήσαμε, γελάσαμε, κάναμε κουτσό
Ναι, αυτά τα απλά. Που έγιναν όλα πάνω στις δημιουργίες τους, με τον ήλιο του μεσημεριού δυνατό πια και άκρως ανοιξιάτικο πάνω απ” τα κεφάλια μας.
Και την επόμενη μέρα που μπήκαμε στο σχολείο, πάλι βγάλαμε παπούτσια και τρέξαμε εκεί. Γιατί τα μαγικά πράγματα έχουν μαγνήτη…
